دل نوشته های مجید اسکندری دشت بزرگ

دل نوشته های مجید اسکندری دشت بزرگ

این وبلاگ حاوی اشعار-تصاویر -داستانها ی واقعی می باشد.
دل نوشته های مجید اسکندری دشت بزرگ

دل نوشته های مجید اسکندری دشت بزرگ

این وبلاگ حاوی اشعار-تصاویر -داستانها ی واقعی می باشد.

درود بر یادگاران گذشته (دشت بزرگ)


د ر  ا ن  دو ر ا ن  د و ر  بی بها ر ا ن          خو ا نین    حا کما ن   ر و ز گا ر ا ن    
ستمکا  ر  ا  ن     تا ر یخ    گذ  شته          آ سا رت بر د ه ا ند  نسل  گذ شته 
در این  روستا  نشان  از  مردمی  بود          نشا ن   ا ز  همت  جا نا نه ا ی  بود

که قوت ر و ز شان  خو ن جگر بو د          شب  ا ر ا مشان  وقت  سحر بو د 
د لا    خو  نین   ز    بید ا د    ز ما نه          فقیر ی  خیمه  ز د   بر   کنج   خا نه 
ز صبح  تا شا م با ید بر د گی   کر د           به جا ی قو ت ر و ز هم  بند گی کرد
به جای نا ن شب د ر ما ند گی  بود           د ر و ن   سفر ها  شر مند گی  بو د 
چه شبها که شکمها  نا ن  ندیدند          خو ر ا کیها  د ر و ن  خو ا ب  دیدند 
چه مادرها که شبها گشنه ما ند ند           به جای خو اب شب بی خواب ماندند 
چه طفلانی که بی شیر گریه  کردند          ز فرط  گشنگی  شب  صبح  نکر د ند 
و لی در سفره ها ی  ا ن  شیا طین          ا ز    ا نو ا ع    خو را کیها ی    ر نگین
چنا ن بز می  به پا بو د  نز د   ا نا ن          که گو یی جشن  نو روز ا ست  بهاران
کد ام منطق گو اه بو د ر و ز  گار ا ن          که   فر یا د ی   نبو د  از  یا د گا ر ا ن 
                                                                                                      
                                 مجید اسکند ر ی تا ریخ 91/9/10    
      

در وصف امام موسی کاظم(ع)


غم د لد ا رخو رم حصر ت ز ند ا ن کشم           سا لها ست د ر قفسم فر ا غ و هجر ا ن کشم

شب و روزم  گذرد در نظرم یکسان است           راضی ام من به رضایش  گذ رش اسا ن  است

جر م   نا کرده   چرا  بند  ا سار ت   چر ا          ظلم   ها ر و ن    چر ا   ا مر    ا ما  مت    مر ا

یا ر ب ا ین جانم  بگیر ا ز ا د د نیایم بکن            تن ز رنجو ر ی  بمر د د ر ما ن ا ین د ر د م  بکن

چها رد ه سال   بو د ه ا م  ز ند ا ن   غم           کس    ند  ید ه    مر د ه ا م    د ر    شهر   غم  

جا نم به فد ا یت ا ی نو ر خد ا مر گ چرا          قل  و   ز نجیر  چر ا  ز ند ا ن   ها ر و ن   تو  ر ا

حیف ازان گل که درشوره نمود کرد قامت          حیف   ا ز   هیبت    پر و ا نه    فتا د  د ر   پا یت

شمع میگفت که سوختم به هوای دل یار          حیف ا ز ا ن  عا شق  شید ا  که  نبیند  رخ  یا ر 

                                                                                                                   

                                                                                              

                                            مجید  ا سکند ر ی ./