غم غر بت

هـر  زمـانی  کـه  کنم  یـاد  وطن          شوق  پــر و ا ز  بــردم  سوی  وطـن 

د ر  جـو ا نـی  د و ر  شـدم از  اشنا          ا ی  د ر یـغـا  ا ز  و طن   گشتم  جدا  
زدشت و شهـرخـود رفتـم بـه غـربـت         بـه  قـصـد  کـار و  مـال و جمـع  ثـروت 
شـدم پـای بـنــد کـار و زن و  فـرزنــد          حـالا  دور  ا ز  د یـا ر  و  پـای در بـنـد 
نـه فـرزندان خـو ا هنـد تــرک غـربـت          نـه دارم طاقـت مـانـدن بـه غربت 
نـه  ا ز یـاد  مـی ر و د   فـکر  ولایـت          نـه  د ا ر م   پـای  رفتـن  بـه و لا یـت 

نـه فـرزنــدان  گـزیـننـد هـمـسری را          نـه  مـادر  مـی گشایـد   مـعبـری  را

چنـان در  فـکر  کـو چ و تـرک غـربـت          کـه  شبها  خواب  می بـیـنـم  ولایـت
نـه ا ز یـاد  می ر و د  ا ن خاطـراتـم          نـه  ا ر ا م   مـی شـود   درد  نـهـانـم   
تنـم گـر  عاقبـت  مـانـد  بـه  غر بـت          دلــم  هـجـرت  کـنـد  سـو ی و لا یـت 
ا گر د ر  ا خر یـن ر و ز ها ی عمـر م           نـرفتـم  شهـر  خـو د  از  غـصه  مـردم  
وصیت میـکنـم دوستـان و خویـشان          اگـر مـردم بـیـایـنـد قــوم و خـویـشا ن   
مـرا  هـجـرت  دهنـد  سـوی  دیـارم           سپس  ا رام  دهنـد  تـحـویـل خاکـم
                                                                           
                           مجید اسکند ری تا ریخ 91/10/24  
                                

لا لا یی . تقدیم به مادران و دختران مهربان دشت بزرگ

لا لا   لا لا     گل     گند م         من  هم  د ل  تنگ  مثل  مر د م

لالا   لا لا      گل    شو ر ه         با با    کا ر ش   ز   ما     د و ر ه

لالا  لا لا   گل   خشخا ش         بخو ا ب فر د ا می یا د د ا د اش

ا و داره سوغاتی همر اش         میا ر ه    بر ا    تو     د ا د ا  ش

لا لا    لا لا   تو   بید ا ر ی         چر ا   ا مشب    نمی  خو ا بی 

مگر د ر د ی به تن د ا ر ی         مگر   تر سی  به   سر  د ا ر ی

لالا    لالا   بها ر    د و ر ه          د لم      د ر      فکر     با ر و نه

زمین  بی  تا ب   با ر و نه          د لم     ا ز     غصه    د ا غو نه

کسی  فر د ا نمی  د و نه          فقط       خو بی       می مو نه

بخو ا ب  مهتا ب  بید ا ره          شا ید    با ر ا ن    د ر    ر ا  هه

لا لا  لا لا   د لا   ر نجو  ن          تو یی  لیلی   و   من   مجنو ن  

د لت بی طا قت و گر یو ن          من  هم  سر  گشته و  حیر و ن

بخو ا ب   فر د ا  د ر   راهه         بخو  ا ب       فر د ا       با ر ا نه 

                      مجید  ا سکند ر ی ./ تا ر یخ 91/10/11        

من یک خوشهء گندم حرام خوردم

در زمانهای بسیارقدیم مردی ازراهی میگذشت درحاشیهءراه مزرعهءگندمی بود که موقع چیدن ان رسیده بود.مردخم شدو یک خوشه از ان چید.و دانه هایش را جدا میکرد ومیخورد. هنوز چند قدم نرفته بود که پشیمان شد و فهمید که حرام خو رده است.نتوانست خو دش را قانع کند.عذ اب وجد ان گرفت واز اخرت ترسید.ازخدا خواست که در همین دنیا تا و ا نش را بدهد.خداوند او را به شکل گاو نری در اورد که در ان زمان جهت خیش کردن وکندن زمین از انها ا ستفاد ه می شد.ا ز قضا صا حب مزرعه سررسیدو دید که گاوی درمزرعهء اوست.او را گرفت وبه منزل برد تامالک او رابیابد وقتی ناامید شد ومالکش پیدا نشد با خود گفت بهتر است که از گاو در خیش کردن وکا رهای کشاورزی استفاده کنم.سالها از گاو استفاده کرد تااینکه پیرشد.و دیگرقدرت کارکردن نداشت.صاحب مزرعه او را به قصابی فروخت و او را کشت و گوشت ان رانیز فروخت و استخوان کله اش را در مسیررفت و امد صا حب مزرعه ا نداخت.صاحب مزرعه که در حا ل پاک کردن گند مهای خود بو د جهت جلوگیری از خوردن گندمهایش توسط پرندگان کلهءگاو را بر سر چوبی قرار داد تا پرندگان را بترساند.صاحب مزرعه ظهر برای ناهار و استراحت به منزل رفت و پس ا ز نهار به علت خستگی در خو اب فرو ر فت. در ا ین حین دزد ی ا مد عبا یش را پهن کرد و د ر ونش گندم  می ریخت تا گندمهای مزرعه دار را ببرد.در این حین کلهء گاو خندید و د ز د پابه فرار گذاشت.پشت سرش  نگاهی کرد و لی کسی را ندید. دوباره برگشت و مشغو ل پر کردن عبایش بود که صدای خنده شنیده شد.این بار هم خو ا ست فر ا ر کند که کلهء  گاو  به ا و  گفت کسی نیست. فرار نکن من هستم کلهء گاو. و به او گفت من یک خو شه  گندم حرام خوردم و به این  روز افتادم. تو می خو اهی یک عبا گند م بد ز د ی و بخو ر ی . خد ا می داند چه بر سر ت خو ا هد ا مد و د ا ستان را برای د ز د  تعریف کرد. د ز د تر سید و منصرف شد و کلهء گاو  که تا و انش را پس داده بود به حکم خداوند متعال به همان انسان قبلی بر گشت و داستان زند گی خود را برای دیگران تعریف کرد و این داستان بر سر زبا نها ا فتاد.            
توضیح اینکه این داستان توسط پدرم که سن او 90سال است تعریف شده است.
                           مجید اسکند ری./ تاریخ    18 / 4 / 1392