به کجا چنین شتا با ن.../

می گـریـزم از تـبـاهی بـه امـید زنـدگانی         می گـریــزم از سیـاهـی بـه امـیـد روشنایـی

می نویسم از غـریبه که به اشنا رسیـده         می نـو یسم از رمـیـده کـه بـجـایی نـرسیده

تویی که ز دوست بریدی به امید روز بهتر        بکجا رسیده ای تـو جـزۀ فـراغ دوست و مهتر

زچه می گریزی ای یار بشنو صدای بـاران        بـه کجا چنین شتابـان تـو بـیابـه جـمـع یـاران

دل مبندبه غیرو دشمن که ندارند اعتباری        بـه حـریـم خـانـه بــرگـرد که امـید و افتخاری  

تـو بـیا بـه لانـه بـرگـرد چو پـرنـدۀ  مسافر         بـه کـدام  قـفس اسیـری ای پـرنـدۀ  مهاجر

خـانـهء  مـهر بـبـیـن گـوهـر زیـبـای وجـود         گرداوحلقه شویم دست به دعاسربه سجود

گــوهــری نـاب اسـت و نـامـش بــر زبــان         پـــارۀ جـــان ا سـت و خــاکـش جــا و د ا ن        

دم مـزن زبـی وفایی که به دردم اشنایی         بـه حـریـم حـرمـت یـار کـه بـمیـرم از جـدایی 

نـه ز کوی یـار دورم نه زدوستان بـگذشتم        نـه مسافـر کـویـرم کـه ز طــوفـان بـشکستـم   

نه ز رعد وبرف وباران نه خبر رسد ز یـاران        چــه شــود اگــر نـبـاشـد خـبـر از امـیـد واران   

هـمـه د ر ظـلـمــت شـبـهـا ی زمسـتــان        کـه رسـانـد خـبـر از روشنـی روز بـه مستان

                                     مجید اسکندری  تاریخ 1393/5/22