خـاطـرات کـودکـی مـن

کــودکــی بــودم در روستـایـی دور       مـردمش در فقـر بی ابی  و  نـور

نـه بهداشتی که انسان درسلامت      نـه درمـانی کـه دردی را طـبـابـت

بـه روزها مـردمان بی قـوت بـودنـد       بـه شبها خسته و فـرتـوت بـودنـد

نبود کفشی کـه پیمایـد کسی راه       نـبـود نــایی کـه از دردی کشد اه

بیاوردنـد بـه مشک از دوردست اب       بـه کتف و دوش خود ایـن مادرناب

نـه فـریـادی بپـا خواست از فقیـری       نـه صــوت ازحنجـر و نـای صغیـری

چه مردانی کـه شرمسار از زمـانـه       نـبـردنــد لقمـه نـانـی بـهــر خانـه

گـهـی  دلـگـیــر  مـــرگ  مـادرانــم       گـهـی در فـکـر مـــردان  جـوانـــم 

چه انسـانهـا کـه در حیـن جـوانـی       بـه گوربردنـد خوشی در زنـدگانی

امان از کـدخدا بی رحم و بی دیـن       ســوار بــر مـادیـان و گـــردۀ زیــن

دلا  غمگیـن از ظـلـم و ستـم بــود       گهی افـزون وگـاهی ظلم کم بـود

خوانـیـن می مکیـدنـد خـون مـردم       دریــغ از خـوردن یــک نـون گـنــدم 

                                                                                                

                         مجید اسکندری  تاریخ 1394/6/19