دل نوشته های مجید اسکندری دشت بزرگ

دل نوشته های مجید اسکندری دشت بزرگ

این وبلاگ حاوی اشعار-تصاویر -داستانها ی واقعی می باشد.
دل نوشته های مجید اسکندری دشت بزرگ

دل نوشته های مجید اسکندری دشت بزرگ

این وبلاگ حاوی اشعار-تصاویر -داستانها ی واقعی می باشد.

نباید جزء به خود ایمن بودن

بـسالی روزگـار بـا خلق جفـا کـرد       کـه هر درمـانـده راهی را رهـا کـرد

گــرفـتـاری رسـیـد بــر بـستـگانـم       شــدم حــلال مـشکل بــر کسانـم

بــدادم ثـــروت سـی سـالــه ام را       تــمـــام دولــت کــــاشــانـــه ام را 

بـنا کـردنـد بـه پــول مـردمـان کـاخ       بـراویختند بــه هـر دروازه ای شـاخ

بـه پـول مردمان درعیش و نوشنـد       گهی وافـور و گـاهی می فـروشنـد

تـوگویی برکسی نیستند بـدهکار        کـه بــرگـرداننـد ایـن امــوال بسیـار

بـساختنـد زنـدگی چـون عنکبوتی       بـه پـایـیــزی بـریـزد بـــرگ تـــوتــی

بــه یـغـمـا مـی بــرد اورده بــاد را        هر انـجـایی که نیست نــام خدا را

بــخـوردنـــد نـــان روز کــودکــانــم       چنـا نـی کـه نـکـردنــد دشمـنـانــم

فـریــب خــوردم ز یــاران و تــبـارم        همـان دوستان و خـویـشان جبـارم

تـرحـم بـر چنـین افـراد روا نـیست       چوگرگ اند در کمین و بیـنوا نیست

چرا انسان؟ حقیـر و خود پـرستی       بـه دور از مـردمـان از حـق بـرستی

نـبـایــد جـزء بـه خـود ایـمن بـودن       هر ان گرگ زاده را چون من ستودن

                                                                                             

                            مجید اسکندری  1393/06/21    

مجید اسکندری جمعه 21 شهریور 1393 ساعت 00:52
1 نظر

چاپلوسی شوهر از همسر (زبان محلی دشت بزرگ)

اَ او روزی که  دل  یــاد تــونــه کـــرد          تـمــام غــصـه مـــه اَ ســر بــــدر کــــرد 

خوشا روزی کـه پـاونـدی بـه  هـونم          اؤردی پــی خــودت گـنـج مـین هــونــم

اؤردی پی خودت  خـنـده  و شـودی          مـبـا دی غــصـــه نــــه  و  نـــامـــرودی   

سی مو خیربی  قدمـهـای قشنگت          بــنــازم  او پـــــل و گــیـس کــمــنــدت  

مـو اینوم می سرت  تــاج  طلاویـی          ا جـنـس اشــرفـی تــا بـــو کـــلاو هی

مـو هـر سال تــولــد  سیت  ایـــارم          هـــــزار پــــازن  و کـــل ا دشــت تـــارم  

گـروم سالگشت  جشن  ازدواجــت          گــروم جشنی که هـی بــووم بـیــادت 

مو ایریزوم به پات هر چی که داروم          طلا  و  پــیــل  و  مــال  دار  و  نـــداروم

اگــر روضـی بــووی گــروم کـنـیــزی          مــثــل شـاهــی کــه داره یـــه وزیـــری 

بـجـا تـــو کــار کـنــه و مـیــره دوری          کـه تـو راحـت بـووی چـنـد سال بـنـوری

یـه چند تـا کـرُ و دودر مـثـل افتو         تـیـا ســوُزو مـیـا زرد مــی بــر افـتو 

زنـوم هـونـه شـهری مـو بـنامت        سـی او روز هــای تـنــگ و اتـفـاقـت  

وصیت ایـکنم حـرف حـرف زیـنـه        تــمـام گــنـج مــــو  مــیـن خــزیـنــه  

بجزۀ تـو مالک هونـه کسی نی        توخوت خانی ومالک هیچکسی نـی

اگـر خـاصـه مـونـه کـنی اجابـت        نمـت مـی سر بــرمـت سی زیــارت

شایدخـدا یـه پـر سی دل دردم        بــه مــو بـخـشیـد شفـا  دوای دردم

بـزن افتو بجاییکه دوز ایخواست        که توریک بو نـه جایی که بزایخواست 

                                                                                       

                      مجید اسکندری / 1393/06/04

      


مجید اسکندری سه‌شنبه 4 شهریور 1393 ساعت 00:13
0 نظر