چاپلوسی شوهر از همسر (زبان محلی دشت بزرگ)

اَ او روزی که  دل  یــاد تــونــه کـــرد          تـمــام غــصـه مـــه اَ ســر بــــدر کــــرد 

خوشا روزی کـه پـاونـدی بـه  هـونم          اؤردی پــی خــودت گـنـج مـین هــونــم

اؤردی پی خودت  خـنـده  و شـودی          مـبـا دی غــصـــه نــــه  و  نـــامـــرودی   

سی مو خیربی  قدمـهـای قشنگت          بــنــازم  او پـــــل و گــیـس کــمــنــدت  

مـو اینوم می سرت  تــاج  طلاویـی          ا جـنـس اشــرفـی تــا بـــو کـــلاو هی

مـو هـر سال تــولــد  سیت  ایـــارم          هـــــزار پــــازن  و کـــل ا دشــت تـــارم  

گـروم سالگشت  جشن  ازدواجــت          گــروم جشنی که هـی بــووم بـیــادت 

مو ایریزوم به پات هر چی که داروم          طلا  و  پــیــل  و  مــال  دار  و  نـــداروم

اگــر روضـی بــووی گــروم کـنـیــزی          مــثــل شـاهــی کــه داره یـــه وزیـــری 

بـجـا تـــو کــار کـنــه و مـیــره دوری          کـه تـو راحـت بـووی چـنـد سال بـنـوری

یـه چند تـا کـرُ و دودر مـثـل افتو         تـیـا ســوُزو مـیـا زرد مــی بــر افـتو 

زنـوم هـونـه شـهری مـو بـنامت        سـی او روز هــای تـنــگ و اتـفـاقـت  

وصیت ایـکنم حـرف حـرف زیـنـه        تــمـام گــنـج مــــو  مــیـن خــزیـنــه  

بجزۀ تـو مالک هونـه کسی نی        توخوت خانی ومالک هیچکسی نـی

اگـر خـاصـه مـونـه کـنی اجابـت        نمـت مـی سر بــرمـت سی زیــارت

شایدخـدا یـه پـر سی دل دردم        بــه مــو بـخـشیـد شفـا  دوای دردم

بـزن افتو بجاییکه دوز ایخواست        که توریک بو نـه جایی که بزایخواست 

                      مجید اسکندری / 1393/06/04