فتنه. دشمنان

آنـکه آتش  می کشد  امـوال این کـاشانه را

                                                    لاجرم داند که ویران می کند.این خانه را

 دشمنان خواهندکه درذلت نشینیم.وای ما

                                                   دیـده ایـد  مـرگ  عـزیـزان   شهید خانه را

تــجـزیــه   خــواهـند  و  ایــرانـی   ضـعـیـف 

                                                   هـرگـز ما  آرام  نـگیریم  ساکنان   خانه  را

نقشه شوم شیاطین کی حجاب و یاری ایران بود 

                                                  فتنه و اشوب  و تـخریـب  خواهند خانه  را

نـنـگ  مـا بـادا  اگــر دشمـن  نـرانـیم  تـا عــدم 

                                                 گـر  یکی   زنـده   نماند  ملت   این  خانه  را

                                        تاریخ   1401/10/25

دنیای فانی

مکن  بیداد هر چند می توانی 

                                               رسد روزهای سخت ناتوانی

بکن نیکی در این دنیای ثـانی

                                              کـه اخر بـگـذرد عهد جوانی

اگر ابدیده باشی همچو فولاد

                                             گـذار  عـمـر  دارد   نـاتـوانی

به کام  هیچ کسی  دنیـا  نمـانـد

                                           که تلخ کامی دارد زنـدگـانی

گـریـزی کی  بـود از زنـدگـانـی

                                       که فـرسایش بـود اه و فـغـانی 

نـبـاشد روز و سالت شادمـانی

                                      نـمـانـد  بـر سرت  تـاج  کـیانی

اگـر هم  خسروی  یـا از سلاطین

                                       بـرانـدامـت نمـانـد این معانی

بکن نیکی در این صدساله عمر

                                    که درپندار خوبـان زنـده مـانی

            ۱۴۰۱/۹/۱

عقل وهوشم رفته احوالم مپرس

عـقـل و هـوشم  رفته  احـوالـم  مـپرس                 حـال  مـا  بــی   آن   مـه   زیـبـا  مــپـرس        

 شـبـی   بــربــود  نـاگـه  عــقـل  از سـر                   سـیـه   چشمـی   بــلــو نــد  آمــد  از در    

نـه عـقـل مـانـدو نـه هوشم ، بیقراری                    نـمـا نـده   صـبـر و  طـا قــت ، بـردبـاری  

فــتــا د م   در  کـمـنـد   زلــف   دامـش                    بــلا  را  از خـوشی   نـشناخـتـه ِِ، خـامش

چـو مـاهی خـود فکندم جان به کامش                    شــدم  آ و ا ر هء  صــحـرا   بـه  یــا د ش 

چـو مـستـان  شـهـر و ابـادیـها بـجستم                   که سالهاست، بی وجودش تشنه هستم.

خــدایــا   مــنـتـی   بــر عـاشـقـــان  ده                   چـو  ایـوب  صـبر  و  یـعـقــوب  انـتـظاری

                                                                 تاریخ  1401/8/22

به یاد شهدای عملبات کربلای چهار

دلـا  غـمـگـیـنـم  از درد  زمـانـه              فـتـاده  پـیکرم  در کـنـج خـانـه

برایم نـاگـواراست هـجر یـاران            شب  ارونـد و خـون فـجـر یـاران

رفـیقـانی  هـمـه  بـا هـم بـرادر           همه یکرنگ و صادق جان مادر

زدند  بـرجان  طـوفـانی   ارونـد           که گیرند دشمنان خصم دربـند

شبی  پـروازکردندچون پرستو           همه عاشق همه شیدا وهمسو

دران  تـاریکی  و  رگبارو قـایـق           هـمه پـرپـرچـه گـلهای شقـایـق

نماند.یک ازهزار.کشتندحقایق          همه خـونین پـروبـال زیـر قایق

بـه سالی امـدنـد ازجنگ  رسته          نیامـدجـزۀ گروهی دست بسته

لباس خالی.تهی ازکالبد جسم       همه مـحزون  و مارا دل شکسته

                        روحشان  شـاد و یـادشـان  گـرامی  بـاد

                                  تاریخ   1401/10/4

آرزوهای دست نیافتنی

کـاش  از ایـن  دهر نمـی  رفـتـمـی         عمـر هـزاره  ز خـدا  خواستمی

قـامـتی  راسـت  و جـوان  بـودمـی          وعـده  حـوران  نمی خواستمی

هرچه که دارم به از وعده هاست        قـول بـهشت را نمی خواستمی

کس  نـدیـدم  زه  بـهشت   امـدی         یـا  کــه  ز دوزخ خــبــر اوردمــی 

لک لک  و گنجشک  به  ازکفتری          وعـده  نـادیـده  نمی خواستمی

نـقـد دهـیم  نسیه  ستاییم  از او        عـمـر دهیم  مـرگ  ستاییم  از او

من که نخواهم به عهدی بهشت       حـال  دهـیم  هـیـچ سـتانیم از او

خواب دیدن مادر، فرزند شهید خودرا

بـگو مـادرهنوز چشم انتطاری           همیشه چشم به درب و بیقراری

بـگو  مـادر به  دنبال  نـشانی            سراغ ازدوست و همرزمان داری 

بـگو  مـادر هـنـوز امـیـدو اری            هـنـوز در فـکــر  تـنــها  یـادگــاری

هنوز هم درفراغم اشکباری            هـنـوز با  اشک چشم باران باری

هنوزبغض گلودرسینه داری          من  ایـنـجایـم چـرا  فـریـاد  داری                                       برای شادی روح شهدا صلوات.

به نام نامی یارم

  به نام نامی یاری که من دارم            همـیشه  دوسـتـت  دارم

تـو  یـی  هـمـیشه  غـمــخو ا رم            تـو یـی مـحـرم و هـمرازم

نــو ا زش   کــن  مــرا   ای  یــار           کـه مـن  تـنهایم  ای  یـارم  

عــــزیــــزم     رو زگـــار   رو ز ی            مـرا  از شاخه خواهد چید

بـیـا  هـمـراه   شــویـم   بـا هـم            کـه فردایی نـخو ا هم دید

از ایـن  عمری  کـه  مـن   دارم          فـقـط   یـک     ارزو    دارم 

نگهداری  کنی  از سایـه  سارم          همان  الاله های  یـادگـارم

روز از نـو و سـال از نـو

روز از نـو و سـال از نـــو          آمـــد  بــهـــار   ا ز نـــو

بـرخـیـز و بـکن  شـادی          آواز  و  نـــو ا    ا ز نـــو

عشق است ودل شیدا          بـلـبـل و  غــزل ا ز نـــو

شمـع  و گــل و پــروانه          شـور عـاشقی  ا ز نـــو

ساز و دف و نـرگس زار          مستی و غـرور ا ز نـــو

از خـانــه  بــرون   آیـیـد         بـازدیــد و سفـر ا ز نـــو

بـازدیـــد و عــزیــزان  را          هرساعت و روز ا ز نـــو

در خلـوت خـود منشین          جـمـع دوستان ا ز نـــو

لبـخنـد بـه لبان بنـشان          یـاد عـاشـقـان  ا ز نـــو

گـرچه کمی تـلـخ است          رمز زنـدگیست.ا ز نـــو

بـی قـیـد و بـند گـذر کـن

در انتظار خورشید از شام  تـار حذر کـن      بـا دانش و نــور حـق  از ظلمـات  گـذرکـن 

ازظلمت و سیاهی همیشه درحذرباش      بـا ایـه هـای  قـران در زنــدگـی  گـذر کـن 

قـفل قفس بشکن ازبـند تـن  رها بـاش      ازاد از جسم  و تـن  ازخـویـشتن گـذرکـن

بـا بینش  الهی  مـیزان و علم  و تـدبـیر      هرچه فنا پذیر است بی قیدوبند گـذرکـن

                                  مجید اسکندری /تاریخ/1396/9/1             

مـن نـشـانی خاص دارم

نـه فـتـاده روزگــارم نـه بـریـده از تـبــارم       مـنـم ان دور از دیـارم. مــحـو درگـرد و غبارم

دل خوش و شاد بهارم بـه امیـد انتـظارم      کـه رسم بـه فصل بـارش همچو بارانی ببارم

نـه درخت خاردارم نـه شباهت به کُنارم     که کَشم زسنگ و چوب درد به وصال آن تبارم

نـه عقـاب اسمانـم و نـه شاهین شکارم      که بگسترانـه ام بـال و نـه قمری یـا حبارم       

نـه نشان کبردارم نه نـژادپرست وسامی      و نـه ان ابـر سیاهم کــه در اسمانم و نبارم

پرچم دراحتزازم بـه نـشان اقتدار است    افتخارم ایرانیست بختیاری نه ستمکارنه جبارم 

                                                                                                          

                                مجید اسکندری/1396/6/15                                            

قــدرت عـشق

بـه شوق دیـدنـت من بی قرارم       سراپـا شادی و غـرق شـرارم 

چـو سرو ازادو از سویی سرارم       کـبـوتـر گـونـه بـال و پــر درارم 

بـه عشق تـو سمـاِء را درنـوردم      نگینی  از ستاره  چـون زر ارم

بــرای  الـتـیـام   قـلـب   پـاکـت      هـزاران کـوکـب عاشـق بـرارم 

                                                                                                                                                   

                   مجید اسکندری / تاریخ/1396/5/24   

چشـم و دل مـنتظرند

جسم تـب دارم ببین بی طاقت روی شماست    هـرنفس در سینه ام گـویی کـه آن بـوی شماست

صـورت زردم  ببـین  رنـجـور و  رنـگ  زعــفــران    چشم و دل حیـران  دیــدار تــو در کـوی  شمـاست

نـازنـین، در حسرت دیـدار و وصلت مـانـده ام     وقت مرگ است عاقبت چشمان من سوی شماست

                                  مجید اسکندری / تاریخ 1396/5/18

ای شادی رفته از دلم زود بیا

ای شـادی رفـتـه از دلــم زود بیا      غمـگیـنـم و داروی دلــم زود بیا

رنجور پریشانم و دررنج وعذاب     نـالان و گــرفـتـار دلـم  زود بیا

بی تاب وتوانم دراین دیرزمانه       مهجور زمان است دلم زود بیا

بـر مـا مپسند هجـر و غـریبی      کس غم نرهانـد ز دلم زود بیا

پاییز و زمستان نخواهم هرگز       محتاج بهار است دلـم زود بیا

دربند کـدام جور زمانی گرفتار       بـرخیز بـرهان رنج دلم زود بیا

جـان جـانـان بیـا جـان و تـنـم       بیـنایی چشمان و دلم زود بیا 

                   مجید اسکندری/ 1396/4/25

چـشم بـصـیرت

سمت میخانه نرو تا ندهی بوی شراب     مهـو پیمانه  نشو تـا نـروی سوی سراب 

ره  بیراهه  نرو تا یـرسی مقصدخویش     تشنه هرگزنرسدچشمه و ان جوی پراب

چشمه و رود نـدارنـد صدف وگـوهرنـاب     قـعـر دریــا  بــرو . چــون  قـــوی  در اب        

رنج بیهوده  مکش چشم بصیرت بازکن     تـا  بـیـــابــی  دُر  و   زر  زیــر  هـر  اب

                              مجید   اسکندری 1396/3/30

کـامتـان را اتـش و سـرب مـیکنیـم

 درد  و  بغض  و غصه  می بـارد. از  زمین     داغ  هر الاله  دارد  این  زمیـن

کــور دلانـی کــه ریـختـند خـونـهـا بـر زمـیـن     تحت امـر اجنبی فـاسد تـرینند در زمـیـن

کـم بـاشـد مرگشان بـا اتش و تیر و فشنگ     چند بـرابـر اتشی چون رعدگیرد در کمین

کـور دلانی همـچـو خفـاشـان شبگـرد پـلیـد     خون ملت رابـه ناحق ریخته اند اندر یمین

ال شیطان . مرگتـان بـادا سیـه روزان. قـرن     برشما باد اتش و نفریـن و ننگ هر زمیـن 

                                    مجید اسکندری   1396/2/3

دل بی خبر از جان خویش

سالیانی رفـته ای دل بی خـبـرازبان خویش     شـوق وشادی بـرده ای دل بی خبـرازکان خویش

بی خبـردرظلمت شبهـای سـرد بی کسی     هستی ام را بـرده ای دل بی خبـر ازجان خویـش

جان وجانانـم بـیا دل درگـروه عشق تـوست     جان و دل افسرده ای تن بی خبـراز نـان خویـش

تن بـه جایی می رودانگار سرای دیگریست     هریکی راهش جدا چشم بی خبـرازسان خویـش

                          مجید اسکندری/1396/1/17

انـچـه بـود ایـنک نـیست نـام و نـشان

روزگـاری بـو د و مـا خـو ش بــوده ایـم    یـارغـم خواری و هـم پــوش بـوده ایـم 

هم فقـیـر و هم غـنی شاداب و خـوش    رهروانی از تبـارحضرت یـوش بـوده ایـم

ماه وسالها می گـذشت هم پای خاک     بـا همـه یـکرنگ و هم دوش بـوده ایـم 

ســرزده  مـهـمـان  صـاحـب خـانـه هـا     بـاهمه همجوش و هم نوش بـوده ایـم 

رویــگـردانـی  نــبـود هــیـچ  خـانــه ای     هم عزیز و شاد و هم جوش بـوده ایـم 

کـس  نـکـرد  نـامهــربـا نـی  بـا کسی     بـاغریبان اشنا بایارهم کوش بـوده ایـم 

غـافـــل  از قــر بـا نی سالـهـای عـمـر     بی خبـرگـویی کـه سرخوش بـوده ایـم 

ماپـدرسالار وخود فرزند سالارکرده ایم      گـو کـه مـا نسلی ابـر هوش بـوده ایـم  

انـچـه بـود ایـنک  نـیست نـام و نـشان     بی گمـان ما خـواب در دوش بـوده ایـم

ایـنـک  امــر و ز روزگــار ا ز مـا گــرفـت     خـود شکاریـم در پـی قــوش بـوده ایـم 

در سـتـیـز  بـا  سـیــل  جــریــان  فـنـا     در نـبـرد بـا عـمــر مـدهــوش بـوده ایـم 

                              مجید اسـکـنـد ری/1395/12/23

غـایـب از نـظـر

غایب ازچشم منی ای حورمست       خاطـرت  کی مـانــدم  در دور دسـت        

رفتـه ای روزی به عـمـری درگـذار       همچو پـازن یـاغزال دشت که جست

هـرسـپیـده تـا غـروب  گیـرم خبـر       تـا مـگر شـایــد بیـابم  کـبـک مـست

بـغـض  دارم  در گـلـو بـا صـد گـره       هرنفس در سینه ام  مـجرای بـست

شکوه کـردم  ازجفـای  عـاشقـان       صـوت ونجوایی شنیـدم اینکه هست

                    مـجـید     اسکندری/تاریخ/ 1395/12/20 

دلـبـا خـتـه

دل  بــه دریــا  زدم  ا ز عـشـق نــگـار      تـا چــه پـیـش ایـــدم  از لـیــل و نـهـار

دل بــدادم بـه اوازۀ بـی حـد و حساب      عشق گلهـا.فـخر دلهـا کـه نـدارد مهـار

عاشق دلباختۀ مهـو جمال و قـامتش      گیسوانی چون کمندوچشم وابروی بهار

غـافـل ا ز شـمـشیـر بــران در ستـیـز       همـچـو فــولاد سخت ایـن عشق قهـار

لـیـک چـشم نـابینـا و عقل بی بـصیر      غـافــل  از شیـطان و چشمـانـی  خمـار

                     مجید اسکندری /  1395/11/2

تــد بـیـر و راه نـدانـیـم

دایم بـه خود ببالیم ازعقل بـاکفایت      غافل و در خطاییم بـا ان همه شکایت

ای خالق مهربـان قربـان ان عطایت      گم کرده ایم جهت را لطفی نما نهایت

تدبیر و راه ندانیم جانها همه فدایت     خواهان راه راستیم قسم به ان بقایت

ناشکرنعمت هایت بـاکفران صفـایت     بـرماببخش گناهان ماراضی به رضایت

مهرت بـردل ما ای عشق بـادرایـت      وقت اذان شنیـدیم ان امر و ان روایـت

ای قـادر تـوانـا چندی کنیم صدایـت      پیـوستـه در دعاییم ما تشنهء عنـایـت

                                                                                           

                        مجید اسکندری/ تاریخ 1395/9/26     

فقط گـــرد و غباری مانده برجای

چـو  دانـه بــوده ایـم  افـتاده در خاک     بـه لـطـف  رب  قــادر ایــزد  پــاک 

بـه کـوهـی  در نـهـا لستان  دشتی      بـه آب وخاک ونـوری سبزو بـی بـاک 

نـهـالی  سـبــز در جـمـع  دوسـتـان      همـه نیکـو سرشت و ریـشه درخاک  

قـضــای  روزگــار ا ز مــا  گــذر کــرد      تـگــرگ  و آتـش و طـوفــان درد نـاک

جـوان بــودیـم و ایـنـک پـیـر گشتیم       بـه دورانـی کـثـیـر چـون گـوهـر پـاک 

نـمـانــد  خاکستـری  مـا را ز جـانی      چوطوفـانی وزیـد شد جسم صدچاک 

کنـون همرنـگ خاکیـم در نی ستان      و یـا گـــرد و غـبــار بــاغـهــای  تــاک

                             مجید اسکندری  تاریخ   95/8/19

د می ا ند یشه کن یارم

مهـربـان یـارم  دمـی انــدیـشه کن      پـاکی و زهـد و صـداقـت پیشه کن

لـــب  فـرو بـنــد ا ز رجـا ل ا هـرمن     خون ایـن نـامـردمان در شیشه کن

دم مـزن  هـرگــز ز شیـطان بــزرگ      صلح و بـرجـام و همـه درگیشه کن

یـاد لـبـخـنـد هــزاران لالـــه گـــون       یـاد شیــران شهـیـد انــدیـشـه کن

غم  نخور از سرد  و گرم  روزگار.            اهل دل باش و هنر راپیشه کن.

                           مجید اسکندری//   1395/3/29

فلک با ادمیزاد در ستیزی

فـلــک بـا ا د مــیــزاد در  سـتــیــزی      هـزاران مـکـر و رنگ و نقـشه ریـزی

چـه مـیـخواهـی ز نـسل ادمـیـزاد      از ایـن نـیکـو خـلایـق نسل بـهـزاد

گــرفـتـی عـمـر از مـا روز روشــن      بـه مکـر و حیله وشمشیرجـوشـن

بـه تـاراج بـرده ای سـرمـایـۀ عمر      کـه نـاکـردم گناه نـاخورده ام خمـر

ربــودی ای فـلــک دلـــداده ا م را      انـیـس و مــونــس  زیـبـنـده ام را

فکندی دل به دریاهای خشمگین      بـه امــواج بـلـنـد سـرد سهمگیـن 

بـه نـابـودی کشانـدی زنــدگـانـی      تـبـاه کـردی  بـه مـرگ  نـاگهـانی

                  مجید اسکندری تـاریـخ 1394/11/14

رنــج هـجـران

اتـشی  ا فـتا د ه   د ر  د ل   بـی قــرار         هـم جفای  دوست و هـم هجـر نگـار

شعلـه غـافـل گشته از هجران دوسـت         هـجـر دوستـان مـرگ  دل را ارزوسـت

ا ی  مسیـحا د ل  گــرفـتــا ر  بـلاسـت         وصــل  دوستـان   ارزوی دل  رواسـت

د ل   فـسو ن  گشتــه  ا ز تــیــغ  جفـا         درد  هـجران  د ا رد  ا ز  هــر بـی وفـا

شــو ر  دیــداری  بـه دل  دارم  عـجیـب         یـاد  دوسـتـا نـی  و فـا د ا ر و  نجیـب

نــم نــم   بـا ر ا ن   د ل   را  ارزوســت          اسمـان  ابـری  هـر فـصلی  نـکوست

ا ی  خـوشـا  دوران   سبـز  وصــل  یـار          ا ی خـوشـا دلــواپـس  فـصــل بــهـار

ر و ز  و  مـاه  و فــصـل  پـایـیــز و بـهـار          کـامـیـاب یـاران  هــر لــیــل  و نــهــار

ا ی دریـــغ  از حسـرت  دیــدار دوسـت         روز و شـب  دل را  وصـالـی  ارزوسـت

در  بــهــاران  یـا د   یـا را ن  کـــرده ام          ره  بـسـوی  جـمــع  یـاران  کـــرده ام

طاقتی  کی  مـانــده  در ا یـن  روزگــار         هـجـر یـا ر ا ن  می بـرد صـبــر و قــرار  

                             مجید اسکندری  تاریخ 1394/8/21

اتش به جان نفس

بـاغ سبز و سیب سرخ و اشتها     کام دشمن پـرهوس ازفتنه ها

منطقه باروتی ازخاشاک وخس     میـزنتد اتـش بـه جان هـرنفس

امـریـکـا ابستن هـوی و هـوس     هـر تـولـد روسبی زایــد و بـس

کاش این زائـو نـزایـد طفل خود     تـا نـبـیـند وارثـی از نـسل خـود 

                       تاریخ 1394/7/21

خـاطـرات کـودکـی مـن

کــودکــی بــودم در روستـایـی دور       مـردمش در فقـر بی ابی  و  نـور

نـه بهداشتی که انسان درسلامت      نـه درمـانی کـه دردی را طـبـابـت

بـه روزها مـردمان بی قـوت بـودنـد       بـه شبها خسته و فـرتـوت بـودنـد

نبود کفشی کـه پیمایـد کسی راه       نـبـود نــایی کـه از دردی کشد اه

بیاوردنـد بـه مشک از دوردست اب       بـه کتف و دوش خود ایـن مادرناب

نـه فـریـادی بپـا خواست از فقیـری       نـه صــوت ازحنجـر و نـای صغیـری

چه مردانی کـه شرمسار از زمـانـه       نـبـردنــد لقمـه نـانـی بـهــر خانـه

گـهـی  دلـگـیــر  مـــرگ  مـادرانــم       گـهـی در فـکـر مـــردان  جـوانـــم 

چه انسـانهـا کـه در حیـن جـوانـی       بـه گوربردنـد خوشی در زنـدگانی

امان از کـدخدا بی رحم و بی دیـن       ســوار بــر مـادیـان و گـــردۀ زیــن

دلا  غمگیـن از ظـلـم و ستـم بــود       گهی افـزون وگـاهی ظلم کم بـود

خوانـیـن می مکیـدنـد خـون مـردم       دریــغ از خـوردن یــک نـون گـنــدم 

                                                                                                

                         مجید اسکندری  تاریخ 1394/6/19 

حـلـقـۀ عشـق پنـج تـن ال عباسـت

 دیـن رسول نعمـت ولطـف خداسـت       هــدیـه حــق زیـنـت مـهـر وفـاسـت

 خــتــم رســلُ  آیـنــۀ  انـبـیــاســت       شــأن  نـــزول هـمـهُ آیـــه هـاسـت

 حـلقـۀ عشق پنـج تـن آل عباسـت        بنـت نبـی فـاطمـه مقصـود مـاسـت

 سلسلـۀ بـنــت نـبـی رهـنـمـاسـت       نــام  امـامــت بـا عـلــی اشنـاسـت

 کـرب بـلا  سـاحــل زیـبـای مـاسـت       عشق حسین ساکن دلهای ماست

 شـأن امـامـت منـش خـاک مـاسـت       شــوق اطـاعـت روش پـاک مـاسـت

                    مجیداسکندری  تاریخ 1394/6/15

مجید اسکندری

شهید علی باز اسکندری

عاشق تر از پروانه کیست

                     عاشق تر از پروانه کیست 

دل به هوای کوی دوست     درحلـقـۀ کـمنـد اوسـت

د ر د  دل  و  هــوای  یـار     بـرده ز مـن صـبـر و قـرار

تـــرک  دیـار  زنــــدگـــی     کـجاسـت بهـار بـنـدگـی

رمـیـده  ا ز  دیــار  خـــود     بـه اسمانـهـا دل سپـرد

کجاست سرای زنــدگی      ببـین غـم و افسردگـی

دنـیـــا  نــــدارد  اعـتـبـار      گـذشتـه ای بـا افـتـخار

هردشت سبز دارد گلی      بـرشاخه خوانــد بلـبلی

مسـت بـهـاران میـشود      همـراه جـانــان میـشود

عاشقترازپـروانـه کیست     درکـام اتش لانـه نیست

درگـرد شمعی تـا سحر      می چـرخـد ازخود بیخبر

تاجان دهد در پای شمع      اخر بسوزنـد هردو جمع

           مجید اسکندری 1394/5/15

ما غافل از خود گشته ایم

ما غـافـل ازخـود گشته ایم       ناخواسته مابت گشته ا یم

جـمـعی بــه  دور مـا  ولـی       ا ز ر ا ه بـی را ه گشته ایم

مــا  جـمـلـه  د ر د ا م  ریـا       د و ر  ا ز حـقـیـقـت  و  نـیــا 

از عـدل و ایـمـان بـی خـبر        دیــن کــرده ایـم زیـر و  زبـر

بـاشــد کــه فـــردا  اخــرت       سیـل  گـنـا هـا ن  د ر بـرت

کـوبـنــد عمـودی بــر سرت      خـو ن ریــزد از چـشـم تـرت

پـرسنـد کـه ای ظالـم چـرا       ایــن گـونــه د ا ر ی مـاجـرا

ا ی  بـی  خـبــر ا ز  اخـرت      خـونـیـن نـکـن چـشـم تــرت

د نـیــا  نـــد ا ر د  ارزشـی       افـتـد بـه جـانــت  لــرزشی 

                  مجید اسکندری 1394/5/15               

رستــگــاری

کسی گفت ازاده ای کـه ای کـبیر        بــرو  هـمـسری درخـور خـود بـگیـر

مـکـن اخـتـیـار زوجــه از نـاکـجـای         تــو  را بـا عـرب ا ز کـجا تـا کـجا ی

گـرت رنـج دیــدی ز اقـوام خـویـش         بـه از شهـد دشمن که اورد پیـش

گــر ا ز مهـربـانـان  گـزنــدی رسـد         بـه  از دشمـنت را ه  خــواری بـرد

بـه عزت هرانکس پـاییـن نشست         بـه خـواری نیـفـتد پـاییـن و پـست

چو خواهی بزرگی کنی درجهان       زدانـش بـگیـر بـهـره ها در نـهـان

                      مجید اسکندری  29/4/1394

بـعـثـت پــیــامــبــر

قسم بـرتیـن و زیتون بـوی گندم       رسولی پـاک امد سوی مردم  

علی شمشیرحق دست عدالت      شکست بتخانۀ مست جهالت 

مـبـارکـبـاد بـعـثــت بــر پـیـامـبـر       رسـول ا لله مـحمـد عـبد بـرتـر

                                  عیدبعثت مبارک باد                                                             

                      مجیداسکندری 1394/4/25      

ای انکه عزیز و جاودانی

چون نور به ظلمتکدۀشام عزیزی     گر اب به خشکیده لب وکام بریزی

هـمـراز مـنـی  لـطـف خــدایــی      در قــلـب  مـنـی   امــا  جـــدایــی        

هــم چشمـه درمــان  و دوایــی      هـم  صـوت  خـوش  اهنگ نـوایی

ای یــار  عــزیـــز و مـهــربــانــی      بــرکـس  مـپسنـد   نـامـهـربـانـی

از صـبـح امـیـد بــگـو  بــه یــاری      از یــاس  و دروغ  نـگـو تــو  بــاری

ایــن دورۀ عمـر و  ایــن جـوانـی     جانت نفسی ست حکم چه رانی

ای یــار عــزیـــز کــه  افـتـخـاری      عـمـری  بـگـذشت  بـه  انتـظاری

بـا یـاد خوشت  چـه بـی نـیـازم       بـر دشمـن  حــق  همی  بـتـازم

ای گـل بـه چمـن چه بـا وقـاری       چـون  دامـن  کـوه  سبزه  نگاری

ای انـکـه  عـــزیـــز و جـاودانــی      از مـهـر بـگـو  هــر انـچـه  دانــی

                        مجید اسکندری 1394/3/16

تقد یم به بی بی د و عا لم

بـی بـی جـان  عمـرت  بـسی کـو تــاه  بــود           گـرچــه  پــربـار بــود  و لــی جـانـکـاه  بــو د 
بـی بـی جـان  شیـعه همـه گـریـان تـو سـت         وقــت هجـرانت نبود ال علی حیـران تـوست
زیــنــب  ان دخــت  عــلــی نــالان تــو ســت         هـم حسیـن و هـم حسن گـریـان تــو سـت  
مــادر شـیـعـه . ا ی   گــــل  بــاغ   بـهـشـت         هـمـدم شیــر خـدا . و مـیـوهء  بـاغ بـهشـت 
در غـم هـجران تـو دنیـا همـه گـریـان تـوست          هـم  زمـیـن  هـم  اسمـان  نـالان  تـو سـت 
هـم کـواکـب  هـم ثـریـا در فر اغت  بـی قـرار          هـم عـلی و هـم زمـان تـا بی نهـایت بیقرار
تــا قــیـا مــت  یــا د تـــو در قــلــب مـا سـت          قـلـب  مــا  مـحـتـاج  ا ن  یــا د  شمـا سـت   
مـادرم.  قـبـر نــا پـیــدای  تــو  پــر نـو ر بــا د          د یــد گــا ن  د شــمــنـا نـــت  کــــو ر بـــا د 
د ر  عــز  ا یــت   مـی نـشیـنـیم   پـا یــد ا ر          تــا  قـیــا مــت  د ا غــد ا ر یـم  نــا مــــد ا ر

فــاطــمــه  بـــانـــوی  پــاکـــیـزه  ســرشــت          فــاطــمـــه  بــانــــوی  زنــهــای  بــهـشـت 

بــهتــریـــن  بــانـــوی  عــالـــم  در بــهــشت          قــصــۀ عـشـق نــبــی ام ابــیها را نـوشـت

کـــس  نــــدانــــد  مـــادری در کــــــودکــــی          جـــــزء  نــبـــی  مـــادر نــــدارد  دخــتـــری

  

                                           بــه مناسبت  وفـات حضـرت فـاطمهء زهرا  

                                         اسفند مـاه 93 هجری شمسی 

اذان زنـده ./

بـامدادان شیـعـه بـاصـوت اذان         در جـدال بـا لـحظـۀ  مـوت و زمـان

یــک اذان زنـــده از بـام جـهـان         مـی  رسـد  پـیغـام  از کـام  نـهـان

بـا  صدای  دعـوت  ذات جلیل        در نـمـاز مـدهوش چون ذات خلیل

هر کـه غافـل مـانـد از یـاد خدا         ازحـریــم  امــن  او  مــانــد  جـــدا

عاقبت در اتـش دوزخ بسوخت         هرکـه دینش رابـه دنیایش فروخت 

همره شیطان فرجامش خراب         بـا گنهکاران  هــر گـامـش  سـراب

                            مجید اسکندری تاریخ 1393/11/30   

ای دشـت آرزوهـا

ا ی  دشـت  یــادگــارم      دلـگــیـــر  ر و ز گـــارم 

مـهــری  کــز  تــو دارم      در قلـب و دیـده کــارم    

بـوستانی چون تو دارم      دوستـانی از تــو یـارم

دور از دشـت  و دیــارم      ای لالـه گــون بــهــارم

ای دشـت  لا لـه  زارم      خاکت به چشم گذارم    

امــیـــد  و ا فــتـخـا رم      ای  دشـت انـتــظـا رم

ای بـهـتــریــن  نـگـارم       نـشـانــم ا ز تــو  دارم 

یــا د ها  کــز تــو دارم       بــر لــو ح  دل  نـگـارم     

هـرگـاه  بـیــاد  بـیـارم       اه  ا ز نـهــا د  بـــرارم       

          مجید اسکندری تاریخ 1393/11/17              

غم پنهان

غـم پنـهـان دل در رخ عیـان است        چـه گـویـم در دلـم اه و فغان است

کتـابی کهنـه از صد مثنـوی بیـش        درون این دل رنــجـیـدهء خـــویــش

چو زهرنـدبـرجگرازکین وهم کیش        چوعقرب می زنند برجان من نیش

چرا بـایـد چنین بی رحـم.سنگدل        هــزاران زخـم خنــجر مـانـد. بـر دل

فغان از روزگار بی قراری (زبان محلی)

دلی پـــر کـیـنـه از درد فـراوون     غـمـی جـانـسوز از دیــدار یـارون 

جفادیدوم مـو ازدوستان بسیار     دلم غمگین و جسم اوبیده بیمار

جوونی رهد وپیری مانده غصه     هـزارون درد و غــم ابـیـده قـصـه

کمرخم بیده پای دولت دوست     بهایش درد و غم یارحمت اوست

گـــرفـتــار غــم و بـیـمـار دردم      اسیـر رنـــج  دل و درد  مـــردوم

دلـم غمگین ا ی جـور زمــونـه      تــنــــم بـیـمـار ای دور خــزونـــه

مو تنهاموندمه بیذوق وغمگین      فـلک ونـده بگردن طوق سنگین

نشستم خلوت خود دل بیـمار      پناه بـردوم به غم بااشک بسیار

دلم ایخواست غمهانه بـره باد      مو دی نیخوم گذشتـنـه کنم یاد

دلا پـــر درد از چشم انتـظوری      فــغــان از روزگـــار بــی قــروری

خـداونـدا بـگیر دستان دردمنـد      نـبـیـنـد هیچ گــزنــدی ارزومـنـد

خـداونــدا بـیـار روزهای شادی      نیـار درمـانـدگـی حـتی بـیـادی

                 مجید اسکندری 1393/10/18

کتاب خاطرات

بشنـو ای فـــرزنــد نـیـکـو ایـن سـخن        قـبـل از انـم مــرده یـابـی در کـفـن

انـچـه دارم خـاطــرات ســَر مـن است        ایـن کـتاب کهنـه اسـرار مـن است

می نویسم کهنه یادداشتهای دوست       دفـتــرم ازخـاطــرات نـیــک اوســت

بـشـنـو ای فـرزنــد حقـیـقتهـای تـلـخ        شـرح گـمنـامی ز انسـانهـای بـلـخ

حـکـم اجـبـار اسـت کـنی تــرک دیـار        یـا گــزیـنـی غــربـتـی بـی اخـتـیـار

مـا گــرفـتـار امـــدیــم در بـنـد خویش        هـم گـرفـتـار عــدو  هـم درد کیـش

انـچـه بــر مــا سـخـت امــد ان زمـان        پشت برخویشان و روی ان دشمنان

بـــی خــبـر در زیـــر چـتــرهـای ریــاه        افـتـابـی  تـــیـــره  بـارانـی   گـنــاه

رنـج دوران بـــرده ایــم مــا بـی گـنـاه       جهـل و بـیــداد در کمـیـن هـر نـگــاه 

                  مجید اسکندری 1393/10/1

اربعین امام حسین تسلیت باد

اربـعـیــن  شــه دیــن بــاز چــه غــوغـا دارد        عـاشقـان گـرد حـرم تـازه تـمـاشـا دارد

قـصــهء عـشـق حـسین  بــاز شنـیـدن دارد        مــرغ دل بـهـر سفـر قـصـد پـریـدن دارد

شـرح دلــدادگی عـاشق و مـعشو ق ببـین        لحظـهء وصـل عـزیـزان چـه تمـاشا دارد

شه دین است و همه گرد وجودش به فغان        عـاشقـان حــرمـش جـمـلـه تـمـنـادارد

                                 مجید  اسکندری   1393/9/22

ما را تو سر انجامی

ای دردی و درمـانی     ای رؤف و رحـمـانـی  

ای حلال هرسختی     ای امـید هـر بـختـی 

ای  رحیم  تـنـهایی     ای کــریـم سامـانـی 

همرازی و همراهی     هم یـاور و هم یـاری

داد از غم و بیـماری     لطفـی  بنـمـا بــاری 

ای شـاهــد بــازاری     ما خواب وتـو بیداری

از غفلت و نـاکـامی     مـا را  بـنـمـا  یـــاری    

ای امـیـد هـر کـاری     بـر مـا مپسنـد  زاری

بـیـنـایی و بــرنــایی     هـرکـار تـو تـوانـایـی

از درد پــریـشـا نـی     بـر مـا بـرسـان یـاری  

ای داد ز بـــدکــاران     بــیــداد  ز  مــکــاران  

مـا جمله گـرفتـاریم     در بــنـد  ستمکاریـم

درمـانده و در راهیم     مـا جمله خطاکـاریـم

هم نـاری وهم ابی     بـرکـل جهان شاهی

از درد و گـــرفـتـاری     مــا را  بــنـمـا یــاری

ما را تـو سرانجامی     ای یـگانـه هـر جایی

         مجید اسکندری 1393/9/1

عکس مجید اسکندری جبهه فکه ابو غریب چم هندی 1362

عکس مجید اسکندری رودخانه کارون اهواز 1384

مجید اسکندری دشت ارژن شیراز 1376

نباید جزء به خود ایمن بودن

بـسالی روزگـار بـا خلق جفـا کـرد       کـه هر درمـانـده راهی را رهـا کـرد

گــرفـتـاری رسـیـد بــر بـستـگانـم       شــدم حــلال مـشکل بــر کسانـم

بــدادم ثـــروت سـی سـالــه ام را       تــمـــام دولــت کــــاشــانـــه ام را 

بـنا کـردنـد بـه پــول مـردمـان کـاخ       بـراویختند بــه هـر دروازه ای شـاخ

بـه پـول مردمان درعیش و نوشنـد       گهی وافـور و گـاهی می فـروشنـد

تـوگویی برکسی نیستند بـدهکار        کـه بــرگـرداننـد ایـن امــوال بسیـار

بـساختنـد زنـدگی چـون عنکبوتی       بـه پـایـیــزی بـریـزد بـــرگ تـــوتــی

بــه یـغـمـا مـی بــرد اورده بــاد را        هر انـجـایی که نیست نــام خدا را

بــخـوردنـــد نـــان روز کــودکــانــم       چنـا نـی کـه نـکـردنــد دشمـنـانــم

فـریــب خــوردم ز یــاران و تــبـارم        همـان دوستان و خـویـشان جبـارم

تـرحـم بـر چنـین افـراد روا نـیست       چوگرگ اند در کمین و بیـنوا نیست

چرا انسان؟ حقیـر و خود پـرستی       بـه دور از مـردمـان از حـق بـرستی

نـبـایــد جـزء بـه خـود ایـمن بـودن       هر ان گرگ زاده را چون من ستودن

                            مجید اسکندری  1393/06/21    

چاپلوسی شوهر از همسر (زبان محلی دشت بزرگ)

اَ او روزی که  دل  یــاد تــونــه کـــرد          تـمــام غــصـه مـــه اَ ســر بــــدر کــــرد 

خوشا روزی کـه پـاونـدی بـه  هـونم          اؤردی پــی خــودت گـنـج مـین هــونــم

اؤردی پی خودت  خـنـده  و شـودی          مـبـا دی غــصـــه نــــه  و  نـــامـــرودی   

سی مو خیربی  قدمـهـای قشنگت          بــنــازم  او پـــــل و گــیـس کــمــنــدت  

مـو اینوم می سرت  تــاج  طلاویـی          ا جـنـس اشــرفـی تــا بـــو کـــلاو هی

مـو هـر سال تــولــد  سیت  ایـــارم          هـــــزار پــــازن  و کـــل ا دشــت تـــارم  

گـروم سالگشت  جشن  ازدواجــت          گــروم جشنی که هـی بــووم بـیــادت 

مو ایریزوم به پات هر چی که داروم          طلا  و  پــیــل  و  مــال  دار  و  نـــداروم

اگــر روضـی بــووی گــروم کـنـیــزی          مــثــل شـاهــی کــه داره یـــه وزیـــری 

بـجـا تـــو کــار کـنــه و مـیــره دوری          کـه تـو راحـت بـووی چـنـد سال بـنـوری

یـه چند تـا کـرُ و دودر مـثـل افتو         تـیـا ســوُزو مـیـا زرد مــی بــر افـتو 

زنـوم هـونـه شـهری مـو بـنامت        سـی او روز هــای تـنــگ و اتـفـاقـت  

وصیت ایـکنم حـرف حـرف زیـنـه        تــمـام گــنـج مــــو  مــیـن خــزیـنــه  

بجزۀ تـو مالک هونـه کسی نی        توخوت خانی ومالک هیچکسی نـی

اگـر خـاصـه مـونـه کـنی اجابـت        نمـت مـی سر بــرمـت سی زیــارت

شایدخـدا یـه پـر سی دل دردم        بــه مــو بـخـشیـد شفـا  دوای دردم

بـزن افتو بجاییکه دوز ایخواست        که توریک بو نـه جایی که بزایخواست 

                      مجید اسکندری / 1393/06/04

به کجا چنین شتا با ن.../

می گـریـزم از تـبـاهی بـه امـید زنـدگانی         می گـریــزم از سیـاهـی بـه امـیـد روشنایـی

می نویسم از غـریبه که به اشنا رسیـده         می نـو یسم از رمـیـده کـه بـجـایی نـرسیده

تویی که ز دوست بریدی به امید روز بهتر        بکجا رسیده ای تـو جـزۀ فـراغ دوست و مهتر

زچه می گریزی ای یار بشنو صدای بـاران        بـه کجا چنین شتابـان تـو بـیابـه جـمـع یـاران

دل مبندبه غیرو دشمن که ندارند اعتباری        بـه حـریـم خـانـه بــرگـرد که امـید و افتخاری  

تـو بـیا بـه لانـه بـرگـرد چو پـرنـدۀ  مسافر         بـه کـدام  قـفس اسیـری ای پـرنـدۀ  مهاجر

خـانـهء  مـهر بـبـیـن گـوهـر زیـبـای وجـود         گرداوحلقه شویم دست به دعاسربه سجود

گــوهــری نـاب اسـت و نـامـش بــر زبــان         پـــارۀ جـــان ا سـت و خــاکـش جــا و د ا ن        

دم مـزن زبـی وفایی که به دردم اشنایی         بـه حـریـم حـرمـت یـار کـه بـمیـرم از جـدایی 

نـه ز کوی یـار دورم نه زدوستان بـگذشتم        نـه مسافـر کـویـرم کـه ز طــوفـان بـشکستـم   

نه ز رعد وبرف وباران نه خبر رسد ز یـاران        چــه شــود اگــر نـبـاشـد خـبـر از امـیـد واران   

هـمـه د ر ظـلـمــت شـبـهـا ی زمسـتــان        کـه رسـانـد خـبـر از روشنـی روز بـه مستان

                                     مجید اسکندری  تاریخ 1393/5/22

عید فطر مبارک باد

رسید فطر بـر همه احـاد دیندار           مـبارک  بـاد همه احسان و کـردار

مـبارک بــاد هــلال مــاه شـوال          سحرگاهان و افطار و عید امسال    

در ایــن دوران سخـت پـایـداری          مـبـارک بـــر هـمـه ایـن روزه داری

تمـام مـومـنیـن و اهــل بـینـش          هـمـه دعــوت بــه خـان افـرینـش  

خوشا انـانکه از برکات ایـن ماه           گـرفـتند تـوشه از نعمات ایـن مـاه    

فکندند خود به دریاهای رحمت           بـبـردند سـود از ایـن بـازار نـعمـت

سحرهایی همه بـا ذکـر بسیار          بـه امـر طـاعـتش تـا وقــت افـطـار 

مـبارک برهمه این بخت و اقبال          مـبـارک بــاد طـلـوع مــاه شـــوال  

بـغل باز کن بگیر پـاداش فـطری          بپوشان بـر فقیری پـارچه سطـری

بــپـاس روزه و یـک مـاه عـبادت          همـه خرسند از ایـن مـاه سـعادت

نمـاز عـیـد و هــلال مــاه شوال         به امیدی که شادباشیم وخوشحال

دهـد روزی خداوند اهـل ایـمـان         جـمـیـع  مسلـمیـن و اهــل ایـــران 

تـنی سالـم دهــد ذات یـگـانــه         که او هست  حجتی بر ما نـشانـه

                          مجید  اسکندری/..1393/05/07

سلام بر بهترین اقوام ایران ../

درود بـر کــورش و  آل  تـبـارش         سلام بــر قـوم  ایــرانـی و خـاکـش

سـلام  بـر  نـیکـنـامـان  ایـــران         به هر مـرد و زنـی از نسل شیـران

جـهانی افـتخـار کـرد بـهـر انـان         سلامـی بــاد نـثـار قـهــر مـــانـــان 

بـنـازم هـیـبـت شـیــران ایــران          که دشمن از تعجب گشت حیــران

فلک درجنگ بـامادرکمین بـود           اگـرچه چهـره  دشمـن غـمین  بـود  

به قرانی که ما درسینه داریم          جـگـر از  سـیـنـه  دشـمن  در اریـم

همه درمعرض گرداب نیستی           بـمیرند  دشمنان در خواب مستی

فکندیم اتشی بر جان دشمن          کـه هر گبری  نبا شد  امن  و ایمن

بسازیـم خاطـر دشمـن مکـدر          کـه بـد انـدیــشه دارد مـکـر زیـن در 

چودشمن قصدبدخواهدبسالی        نـمـانـد  زنــده بــر خـاکـش نـهـالـی                                                                                   

                مجید اسکندری  تاریخ 1393/5/2